Ο δήθεν εκβιασμός προς τον Ζέρβα για να βγει στο βουνό

Πηγή

  Είχαμε δει εδώ ότι ο Ζέρβας ήταν ο μοναδικός που φάνηκε συνεπής και ξεκίνησε για τον αντάρτικο αγώνα τον Ιούλιο του 1942.

 Παρ’ολ’αυτά ο Κρις Γουντχάουζ, αρχηγός της Συμμαχικής Στρατιωτικής Αποστολής στην Ελλάδα απ’τον Αύγουστο του 1943 και μετά, είχε γράψει ότι:

  "Είναι πλέον φανερό, από τα έγγραφα της SOE, ότι ο Ζέρβας εκβιάστηκε ουσιαστικά για να βγει στο βουνό το 1942."

  Λίγες γραμμές παρακάτω προσθέτει:

 "Δεδομένου ότι είναι πολύ σκληρό να τον κρίνουμε μεταθανάτια, θα πρέπει να προσθέσουμε ότι  η πρώτη κατηγορία αντανακλά μάλλον την δυσπιστία της SOE παρά του Ζέρβα" [1]

 Μοιραία προκύπτουν κάποια ερωτήματα:

 Γιατί να εκβιαστεί ο Ζέρβας να βγει στο βουνό αφού ήδη ήταν από τους πρώτους που κινητοποιούνταν για την οργάνωση του αντάρτικου;

 Για τι είδους εκβιασμό μιλάμε; Ποιος και πως τον εκβίασε;

 Ο αριστερός Θέμης Μοσχάτος, ανώτερος αξιωματικός του ΕΛΑΣ, ισχυρίζεται ανοήτως ότι ο εκβιασμός κατά του Ζέρβα είχε να κάνει με το ότι αυτός είχε καταχραστεί (λόγω του  τζόγου) τις λίρες που του είχε δώσει ο Τσιγάντε για την οργάνωση του αντάρτικου. Τότε ο Τσιγάντε τον απείλησε ότι μόνο αν βγει στο βουνό θα του διαγράψει το έλλειμμα και του δώσει και άλλα χρήματα [2]

  Φυσικά ο παραπάνω ισχυρισμός είναι γελοίος διότι ο Ζέρβας ποτέ δεν βρέθηκε με τον Τσιγάντε.  Όταν ο τελευταίος έφτασε στην Αθήνα (Αύγουστο του 1942), ο Ζέρβας είχε ήδη αναχωρήσει για το βουνό (23 Ιουλίου 1942) και συγκεκριμένα για την επαρχία του Βάλτου…

 Το παραπάνω είναι μία μικρή ένδειξη της προχειρότατης αριστερής λασπολογίας που δεν αντέχει στην παραμικρή κριτική.

 Για να μιλήσουμε όμως σοβαρά, το μόνο στοιχείο που σχετίζεται με τον εκβιασμό προς τον Ζέρβα για να βγει στο βουνό ήταν η επιστολή του Κουτσογιαννόπουλου προς εκείνον. 

Ο Κουτσογιαννόπουλος ήταν ανθυποπλοίαρχος του ναυτικού και ήταν στην οργάνωση Προμηθεύς στην Αθήνα που είχε ασύρματο για επικοινωνία με το συμμαχικό στρατηγείο στο Κάιρο. Ο Κουτσογιαννόπουλος σε αυτήν την επιστολή-τελεσίγραφο προς τον Ζέρβα του έλεγε: ή ανεβαίνεις στο βουνό ή σε καταγγέλλω στους Γερμανούς. Προφανώς αυτή η επιστολή κοινοποιήθηκε στους Άγγλους που είχαν επαφή με τον Κουτσογιαννόπουλο και έτσι δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι ο Ζέρβας εκβιάστηκε για να βγει στο βουνό. [3]

 Στην πραγματικότητα βέβαια ο Ζέρβας δεν κωλλυσιεργούσε. Μετά την συνάντηση του Απριλίου του 1942 είχε ήδη συνεννοηθεί με τον υπαρχηγό του Κομνηνό Πυρομάγλου να ανέβουν στο βουνό στο διάστημα 15-30 Ιουλίου 1942, όπως και έγινε.[4]

 

 Παράλληλα ο Ζέρβας επιθυμούσε πρωτού φύγει για το βουνό να χει αφήσει πίσω του στην Αθήνα έναν στιβαρό μηχανισμό του ΕΔΕΣ που θα μπορούσε να δράσει αποτελεσματικά στην κατοχική αλλά και στην μεταπολεμική Αθήνα. Τελικά,όπως είδαμε εδώ, ο ΕΔΕΣ Αθηνών δεν πέτυχε τον σκοπό του και κατέλησε στο να διασπαστεί.

 Ο Κουτσογιαννόπουλος δεν ήξερε τα παραπάνω και επέμενε να πιέζει τον Ζέρβα να ανέβει στο βουνό, και αυτό προκαλούσε την δυσαρέσκεια του τελευταίου. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Κουτσογιαννόπουλος ήταν ανθυποπλοίαρχος, άρα ήταν κατώτερος ιεραρχικά απ΄τον συνταγματάρχη Ζέρβα, συνεπώς ήταν ελαφρώς αδόκιμο να τον διατάζει να κάνει κάτι.

  Ο Ζέρβας ήξερε πότε θα ανέβει στο βουνό για συγκεκριμένους λόγους που ο Κουτσογιαννόπουλος αγνοούσε.

 Απλά ο τελευταίος είτε λόγω υπερβάλλοντος ζήλου, είτε επειδή έβλεπε ότι το σχέδιο που είχε εκπονηθεί μερικούς μήνες πριν να ναυαγεί πίεσε τον Ζέρβα πέραν τον δέοντος και έφτασε στο απαράδεκτο σημείο να τον εκβιάσει ότι θα τον καταγγείλλει στους Γερμανούς.

  

 Ο περιβοήτος εκβιασμός προς τον Ζέρβα , λοιπόν, ήταν απλά η επιστολή του Κουτσογιαννόπουλου. Αυτός στην προκειμένη περίπτωση έδρασε βιαστικά και επιπόλαια διότι δεν ήταν σε θέση να γνωρίζει τις προθέσεις και τις ακριβείς κινήσεις του Ζέρβα, ενός ανθρώπου που ήταν αποδεδειγμένα εκ των πρωτεργατών της εθνικής αντίστασης.

[1] "Το μήλο της έριδος" σελ.12, του Κρις Γουντχάουζ

[2] "Η εθνική μας αντίσταση η προδομένη" σελ.196, του Θέμη Μοσχάτου

[3] "Εθνική αντίσταση και κοινωνική επανάσταση" σελ.103-105, του Ηρακλή Πετιμεζά

[4] "O Γεώργιος Καρτάλης και η εποχή του" σελ.150, του Κομνηνού Πυρομάγλου