Αθήνα 1943, το πρόγραμμα του Εθνικού Δημοκρατικού Ελληνικού Συνδέσμου (ΕΔΕΣ)

     

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Το πρόγραμμα τούτο, που δημοσιεύεται μέσα σε τόσο έκτακτες συνθήκες παρανομίας έχει σκοπό να δώση μιά γενική γραμμή των επιδιώξεών μας και όχι μιά λεπτομερή ανάλυση των ειδικών θεμάτων του. Ο ΕΔΕΣ έχει επεξεργασθή ειδικά τα θέματα της οικονομικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης σε μιά σειρά ειδικές μελέτες που θα δημοσιευθούν όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες. Οι μελέτες αυτές αφορούν την αγροτική, τη βιομηχανική και την κοινωνική πολιτική, τη διοίκηση και την πνευματική ζωή και δίνουν πλήρη την εικόνα της νέας κοινωνίας για την οποία μάχεται και θα πολεμήση μέχρι τέλους ή Οργάνωσή μας. Έτσι πρέπει να κριθή το πρώτο τούτο δημοσίευμα που εκδηλώνει αμετάκλητα και πανηγυρικά την αδάμαστη θέληση ολόκληρης της Οργάνωσής μας να είναι και να παραμείνη πάντα η οργάνωση του Ελληνικού λαού, όργανο και μοχλός της προόδου και του πολιτισμού της Πατρίδας μας.

Ο ΕΔΕΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Οι φλόγες του Πολέμου καταστρέφουν το παλιό καθεστώς. Ολόκληρο το ολιγαρχικό οικοδόμημα, με τις υλικές και πνευματικές δυνάμεις του, καταρρέει. Να σταθούμε στο παρελθόν σημαίνει να γυρίσουμε πίσω. Σημαίνει χειρότερη σκλαβιά και ταπείνωση, χειρότερο μαρασμό κι’ αποτελμάτωση από την προπολεμική. Από τα ερείπια πρέπει να δημιουργήσουμε ένα νέο οικοδόμημα. Πάνω σε νέο σχέδιο. Με σύγχρονη πνοή. Ικανό να δώση στον Ελληνικό λαό τη δύναμη και τη δυνατότητα να ζήση, να προοδεύση και να μεγαλουργήση. Η πλουτοκρατική ολιχαρχία δεν μπόρεσε να λύση το πρόβλημα της δημιουργίας μιας Ελλάδας προοδευμένης. Αντί για πρόοδο, πολιτισμό και δικαιοσύνη, της έδωσε, σαν αποκορύφωμα, το Γεώργιο και το καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Ο πόλεμος, η διεξαγωγή του, η εξέλιξή του έδειξε τις τεράστιες δυνάμεις που κλείνει μέσα του ο Ελληνικός λαός. Τον ώπλισε με πείραν αιώνων. Του έδωκε εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Μπορεί και πρέπει να πάρη στα χέρια του τις τύχες του. Σκοπός του είναι η εθνική, οικονομική, κοινωνική, πνευματική και πολιτική του απελευθέρωση. Κι ο σκοπός αυτός είναι αδύνατο να πραγματοποιηθή χωρίς τη δημιουργία μιας νέας οικονομίας, μιας νέας κοινωνικής σύνθεσης, μιας νέας μορφής πολιτείας. Φορέας, κινητήρια δύναμη και δημιουργός αυτής της μεταβολής είναι ο Ελληνικός λαός. Εχθρός που πρέπει να συντριβή, η βασιλευομένη πλουτοκρατική ολιγαρχία. Να γιατί το καθεστώς δεν μπορεί παρά να είναι : η Επαναστατική Δημοκρατία του Ελληνικού λαού.

Ι. ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ

Η Δημοκρατία, που βάση της έχει αυτές τις αρχές, δεν μπορεί να προχωρήση στο δημιουργικό της έργο, αν δεν διαμορφωθή έτσι, ώστε να συμμετάσχη δημιουργικά ολόκληρος ο Ελληνικός λαός στο έργο της ανάπλασης και να διευθύνεται από μια σταθερή Κυβέρνηση.

Ο κομματισμός, που έδινε στο λαό μια μέρα λευτεριάς για να κρίνη δήθεν την τύχη του και τον έκανε ύστερα, τέσσαρα ολόκληρα χρόνια, ανήμπορο να εκφέρη γνώμη και παρέλυε την ενεργητικότητά του, πρέπει να συντριβή. Το πρόγραμμα για την ανοικοδόμηση της Ελλάδας και το σχέδιο για την ανάπτυξη της παραγωγής της θα κυρώνωνται από την κυρίαρχη θέληση των λαϊκών παραγωγικών τάξεων. Με καθολική ψηφοφορία ο Λαός θα εκλέγη Κυβερνήτη του αυτόν που θα εγκρίνη το πρόγραμμα του και θα τον καλή να το εφαρμόση.

Ολόκληρος ο Λαός, ωργανωμένος σε κοινότητες, δήμους, ενώσεις κοινοτήτων, Επαρχίες και Διοικήσεις, σε στενή συνεργασία με τους επαγγελματικούς οργανισμούς των εργατών, αγροτών, επαγγελματιών και επιστημόνων όχι μονάχα θα αυτοδιοικείται τοπικά, αλλά θα συνεργάζεται στην εφαρμογή, κατά περιφέρειες και κλάδους, του Πανελληνίου προγράμματος οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ανάπτυξης.

Μια φορά το χρόνο Πανελλαδικό συνέδριο αυτών των οργανισμών θα συζητή το Κυβερνητικό πρόγραμμα, που θα εφαρμοσθή, θα το εγκρίνει, θα κάνει σχετικές υποδείξεις, θα αφίνει μόνιμη αντιπροσωπεία για την παρακολούθηση της εφαρμογής σ’ όλα τα στάδια της διοίκησης, βοηθητικό όργανο του Κυβερνήτη και οι αντιπρόσωποί του θα πηγαίνουν να εφαρμόσουν, στην αρμοδιότητά του καθένας, τα αποφασισμένα. Έτσι ο Κυβερνήτης θα μπορεί, έχοντας στο πλευρό του τον ωργανωμένο λαό και την εμπιστοσύνη του, να προχωρή σταθερά στην εφαρμογή του προγράμματός του, υπεύθυνος μπρος σ’ αυτόν σαν κυρίαρχο.

Πραγματική λαϊκή αντιπροσωπεία, που θα εκλέγεται με καθολική ψηφοφορία, θάχη το δικαίωμα να νομοθετή, ψηφίζοντας νόμους, δηλαδή γενικές διατάξεις και όχι ατομικά ρουσφετολόγια, να ελέγχη κυβέρνηση και διοίκηση, χωρίς όμως να μπορή ν’ ανατρέψη την κυβέρνηση, που δεν θα εξαρτάται από την ψήφο εμπιστοσύνης της. Σε περίπτωση διαφωνίας Κυβερνήτη και Βουλής, είτε γιατί η Βουλή θ’ αρνήται να ψηφίση αναγκαίες γενικές διατάξεις που θάχει καθορίσει ο Κυβερνήτης και το συνέδριο των οργανισμών πως χρειάζονται, είτε γιατί η Βουλή θα ζητά την εφαρμογή από την Κυβέρνηση βασικών για την διακυβέρνηση του τόπου μεταβολών θ’ αποφαίνεται με δημοψήφισμα ο λαός με την προσφυγή του Κυβερνήτη (σε συμφωνία με το συνέδριο ή τη μόνιμη αντιπροσωπεία του συνεδρίου) ή της Βουλής. Έτσι Κυβερνήτης, κυβέρνηση και Βουλή θα βρίσκωνται κάτω από τον έλεγχο του μόνου κυρίαρχου, του Ελληνικού λαού. Η κοινότητα, αυτός ο ιστορικός θεσμός, λαϊκός ως τις ρίζες του και ζωντανή έκφραση της δημοκρατικής ιστορίας και παράδοσης του Ελληνικού λαού θα αναζήση. Αυτή θα αποτελέση όχι μονάχα την πρώτη βαθμίδα της τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλά και το βασικό πολιτικό κύτταρο, βασική πολιτική μονάδα της Πολιτείας. Πλατειά τοπική αυτοδιοίκηση και διοικητική αποκέντρωση και έντονη συμμετοχή όλων των πολιτών στην τοπική προσπάθεια εφαρμογής του γενικού προγράμματος της πολιτείας, με τοπικά περιφερειακά συμβούλια, που θα λύνουν επί τόπου τα τοπικά ζητήματα και θα ελέγχουν την διοίκηση από την κατώτατη ως την ανώτατη βαθμίδα θα μας δώσουν τη βάση της Επαναστατικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας του Ελληνικού Λαού. Γι’ αυτό θα οργανωθή η τοπική αυτοδιοίκηση κατά κοινότητες και δήμους, θα προχωρήσουμε σε ενώσεις κοινοτήτων κατά οικονομικές περιφέρειες, κ’ οι τελευταίες αυτές θα συγκροτήσουν τοπικά περιφερειακά διοικητικά κέντρα με λαϊκές τοπικές αντιπροσωπείες. Οι διοικητικές περιφέρειες θα είναι ευρύτερες από το σημερινό Νομό, ώστε ν’ αποτελούν οικονομικές περιφέρειες, όπως η Κρήτη, η Θεσσαλία, η Ήπειρος. Εκπρόσωποι αυτών των περιφερειών θα συνέρχωνται σε πανελλήνιο συνέδριο, μπρος στο οποίο θα εκθέτη ο Κυβερνήτης το ετήσιο πρόγραμμα και οι σύνεδροι θα κάνουν υποδείξεις τοπικής και γενικής σημασίας, καθώς εκθέτουμε πιο πάνω. Στο πλευρό του Κυβερνήτη θα βρίσκεται έτσι ολόκληρος ο οργανωμένος λαός και στα χέρια του ένας γερός και πλήρης μηχανισμός για την εφαρμογή των αποφασισμένων από το κέντρο μέχρι το τελευταίο χωριό. Έτσι ο λαός, ως το απώτερο σημείο της Ελλάδας θα μπορή με τα τοπικά συμβούλια αυτοδιοίκησης να ελέγχη στο έργο της εξυπηρέτησής του το Κράτος και τους περιφερειακούς δημοσίους υπαλλήλους, που δε θα τους διορίζει πια η συναλλαγή του κέντρου και να πραγματοποιή μόνος του το έργο της ανάπλασης του τόπου του. Έτσι ακόμη θα δοθή ευρύ περιθώριο για δράση σ’ όλα τα τμήματα της Ελλάδας, ώστε η επαρχία να πάψη να μαραίνεται και να μαζεύωνται όλοι και όλα στην πρωτεύουσα εις βάρος της γενικής προόδου.

Δικαιοσύνη. – Μια συγχρονισμένη δικαστηριακή οργάνωση και μια ευρύτερη νομοθετική μέριμνα, βγαλμένη απ’ τις καινούργιες οικονομικές συνθήκες, που θα δημιουργούνται από την εφαρμογή του προγράμματος, θα δώση και στον κλάδο της δικαιοσύνης μια καινούργια αντίληψη για την κοινωνία και θα εμπνεύση με τη γρήγορη απονομή του δικαίου την εμπιστοσύνη στο Λαό για τους δικαστές του.

Εκκλησία. – Σε μια αληθινή Δημοκρατία καθένας είναι λεύτερος να πιστεύη ότι και όπως θέλει. Καμμιά ανάμιξη δεν επιτρέπεται συνεπώς νάχη η Πολιτεία στα έργα και τη διοίκηση της Εκκλησίας, που τόσο την εξευτέλισε στο παρελθόν. «Η βασιλεία η εμή ουκ εστιν εκ του κόσμου τούτου», όπως είπε ο ιδρυτής της. Τηρώντας λοιπόν τους νόμους της Πολιτείας κι έξω από επέμβαση στα έργα της, η Εκκλησία πρέπει ν’ αφεθή ελεύθερη ν’ αναπτύξη την πνευματική της κίνηση, να λάβη τα αναγκαία για την εξέλιξή της μέτρα και να συντονίση τη δράση της με τα σύγχρονα προβλήματα, πράγμα που κι’ αυτήν και την κοινωνία θα ωφελήση.

Στρατός. – Το νέο καθεστώς αναθέτει το έργο της προστασίας των κατακτήσεων του Ελληνικού λαού, των ελευθεριών του και της χώρας του σε ένα στρατό, τα στελέχη και οι άνδρες του οποίου βγαλμένοι από τα σπλάχνα του θα διαπαιδαγωγούνται και θα αισθάνονται πάντα σαν φρουροί κι όχι δεσμοφύλακες του λαού τους.

Τα σώματα ασφαλείας πρέπει επίσης ν’ απαλλαγούν από τους τραμπούκους να διαπαιδαγωγηθούν σαν όργανα του λαού και να οργανωθούν με σύστημα που θα τα καταστήση υπηρέτες κι όχι μάστιγα της ελληνικής λαϊκής κοινωνίας.

Έτσι πιστεύουμε πως το κράτος θα μπορέση να επιτελέση πραγματικά τους σκοπούς του. Με την οργάνωση της οικονομίας πάνω στις βάσεις που εκθέτουμε παρακάτω, θα αυξήση πραγματικά την εθνική παραγωγή και με την εφαρμογή κοινωνικής δικαιοσύνης, με δίκαιη κατανομή των αγαθών και με ενιαία γενική φορολογία θα εδραιώση την πραγματική λαϊκή, πολιτική, οικονομική και κοινωνική Δημοκρατία.

ΙΙ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

Η Επαναστατική Δημοκρατία του Ελληνικού Λαού θα προχωρήση στο έργο της ανοικοδόμησης της Ελλάδας, έχοντας για σύνθημα την οργάνωση όλων των κλάδων της οικονομίας της χώρας πάνω σε σχέδιο παραγωγής, που θα ισχύει για καθωρισμένα χρονικά διαστήματα. Σκοπός όχι πια η επίτευξη του ατομικού κέρδους του επιχειρηματία εις βάρος της ολότητας, αλλά η καλλίτερη δυνατή εξυπηρέτηση των αναγκών του συνόλου. Έτσι θα μπορέση η χώρα, αποχτώντας τον κατάλληλο τεχνικό οπλισμό, με μεθοδική εκμετάλλευση κάθε πόρου, να αυξήση, όσο χωρεί παραπάνω, το εθνικό εισόδημα για να εξασφαλίση στον καθένα την απαραίτητη υλική βάση για μια άνετη και πολιτισμένη ζωή.

Α΄ Το αγροτικό μας πρόβλημα

α΄) Γεωργία. – Αν η γεωργική παραγωγή της Ελλάδας βρίσκεται ως τα τώρα σε πολύ χαμηλότερο επίπεδο από κείνο που θα περίμενε κανείς, έχοντας υπ’ όψη του τις συνθήκες του τόπου και τις δυνατότητες, που αυτές επιτρέπουν, αυτό χρωστιέται στην κακή κατανομή του εδάφους και την κονιορτοποίηση, χάρη στο κληρονομικό μας δίκαιο, του γεωργικού κλήρου. Τούτα ωδήγησαν τους παραγωγούς σε τέτοιαν απόγνωση, ώστε μέρος του παραγωγικού αγροτικού πληθυσμού να τρέπεται σε άλλα επαγγέλματα και ν’ αφίνη τη γή, χωρισμένη σε μικρά τεμάχια στα χέρια του γυναικείου πληθυσμού της υπαίθρου να καλλιεργιέται εκτατικά και αρπαχτά.

Για να αντιμετωπιστή το κακό, χρειάζεται να οργανωθούν υποχρεωτικοί πραγματικοί παραγωγικοί συνεταιρισμοί όλων των μελών κάθε παραγωγικής κοινότητας, που σκοπό τους θα έχουν την εντατική καλλιέργεια όλων των παραγωγικών εκτάσεων της περιφερείας. Οι συνεταιρισμοί αυτοί αναπτυσσόμενοι οργανικά υπό την άμεση παρακολούθηση των αντιστοίχων πολιτικών οργανισμών (κοινοτήτων, ενώσεων κοινοτήτων, επαρχιών κλπ) θα αναλάβουν σιγά-σιγά την ικανοποίηση όλων των αναγκών των μελών τους, οργανώνοντας τις καταναλωτικές, υγειονομικές και λοιπές ανάγκες της περιφερείας.

Σε συνεργασία με τους τοπικούς αυτοδιοικούμενους οργανισμούς, οι συνεταιρισμοί αυτοί θ’ αναλάβουν και την αγροτική ασφάλεια και την περίθαλψη των παθόντων σε αγροτικές εργασίες και των ανικάνων για να εργασθούν απ’ τα γερατιά αγροτών. Έτσι θα μπορέση να δοθή μιά λύση και στο επίμαχο ζήτημα της επέκτασης της κοινωνικής ασφάλισης και στον αγροτικό πληθυσμό.

Οι γενικοί αυτοί υποχρεωτικοί συνεταιρισμοί, οργανωμένοι ανάλογα με την ειδική παραγωγή ή απασχόληση των πληθυσμών της υπαίθρου, θ’ ασχοληθούν μεθοδικά με κτηνοτροφικά, αμπελουργικά, δενδροκομικά, ελαιοκομικά και άλλα γεωργικά ζητήματα. Κατά γενικώτερη διοικητική περιφέρεια, θ’ αποτελέσουν ενώσεις συνεταιρισμών, που καθήκον τους θα έχουν την καθοδήγηση, τον έλεγχο και τη διευκόλυνση των συναλλαγών με άλλες ενώσεις συνεταιρισμών και παραγωγικών αστικών στοιχείων.

Οι φτωχοί αγροτικοί πληθυσμοί θα απελευθερωθούν έτσι οριστικά από τα νύχια των τοκογλύφων των μικροκοτσαμπάσηδων και των κάθε λογής εκμεταλλευτών με την παροχή πλήρων οικονομικών μέσων, πιστώσεων μακροπροθέσμων με χαμηλούς τόκους, που θ’ αντληθούν από την εθνοποίηση των πιστωτικών ιδρυμάτων για τα οποία γίνεται λόγος πιο κάτω, που συγκεντρώνουν την λαϊκή αποταμίευση. Κάθε υπόλειμα φεουδαρχικό στις παραγωγικές σχέσεις του χωριού (εμφυτευτικά δικαιώματα, κολίγοι δούλοι) θα καταργηθή ολοκληρωτικά.

β) Κτηνοτροφία. – Η παραγωγική δύναμη της κτηνοτροφίας μας παραγνωρίστηκε ως τα σήμερα. Η κτηνοτροφία όχι μόνο δεν προστατεύτηκε από το Κράτος, αλλά αντίκρυσε πάντα την εχθρότητά του. Σοβαρή εξέταση του όλου ζητήματος δεν έγινε δυστυχώς. Κι έτσι η κτηνοτροφία, που έρχεται δεύτερη κατά σειρά σε παραγωγικές αξίες, εγκαταλείφτηκε στην τύχη της. Και όμως οι δυνατότητες της κτηνοτροφικής μας παραγωγής είναι δεκαπλάσιες από το ως τα τώρα επίπεδό της και αυτό γιατί όλη η μη παραγωγική ύπαιθρος χώρα (καλυμμένα και ακάλυπτα όρη, δάση και διάφορες μη παραγωγικές εκτάσεις) παρέχει έδαφος για την ανάπτυξη της κτηνοτροφίας κατά τους 6-8 μήνες του καλοκαιριού. Μόνο η στενότητα της χειμερινής διατροφής περιορίζει την κτηνοτροφία στο σημερινό επίπεδο παραγωγής.

Η κτηνοτροφική παραγωγή αυτόματα θ’ αυξήση με την επίλυση του ζητήματος αυτού. Και αυτό θα επιτευχθή με την εγκατάσταση των κτηνοτρόφων σε μόνιμα χειμερινά λειβάδια και με την ανάπτυξη της καλλιέργειας κτηνοτροφικών προϊόντων για τη χειμερινή συντήρηση των κτηνών.

Παράλληλη ενέργεια για την ανάπτυξη της οικιακής κτηνοτροφίας θα επιφέρη ακόμη μεγαλύτερη αύξηση της κτηνοτροφικής μας παραγωγής.

Για την ανάπτυξη τόσο της γεωργίας μας, όσο και της κτηνοτροφίας θα πρέπει να απαλλοτριωθούν όλα τα κατάλληλα για καλλιέργεια ή κτηνοτροφική παραγωγή εδάφη που να παραδοθούνε στους γεωργικούς ή κτηνοτροφικούς συνεταιρισμούς και να γίνουν μόνιμες εγκαταστάσεις γεωργών και κτηνοτρόφων για εντατική εκμετάλλευση. Έτσι μόνο δε θα υπάρχουν πια πλάνητες γεωργοί και νομάδες κτηνοτρόφοι. Το τόσο ταπεινωτικό αυτό φαινόμενο για τον Ελληνικό λαό θα σβύση μέσα στην Δημοκρατία του.

Αν και το ζήτημα των γεωργικών και κτηνοτροφικών πιστώσεων έχει τη θέση του στο κεφάλαιο της γενικώτερης ρύθμισης της πιστωτικής πολιτικής δε θα ήταν άσκοπο να λεχθή από τώρα, ότι μεγάλο μέρος των πιστώσεων θα χορηγηθή στο γεωργικό και κτηνοτροφικό πληθυσμό της χώρας για ν’ αντιμετωπίση τις παραγωγικές και στεγαστικές του ανάγκες.

Β΄ Το πρόβλημα της αλιείας

Ένας κλάδος της οικονομίας μας, που ολότελα έχει παραμεληθή από το Κράτος και που μπορούσε κάλλιστα ν’ αποτελέση με την παραγωγή του βασικό συντελεστή του επισιτισμού του λαού είναι η αλιεία. Σε μια χώρα σαν τη δική μας, που περιβρέχεται παντού από θάλασσες, είναι εγκληματικό να στερήται ο λαός μια από τις πιό ζωτικές τροφές του, το ψάρι.

Η οργάνωση της αλιείας και των ψαράδων επάνω στις βάσεις που θέσαμε για τη γεωργία και τη κτηνοτροφία δε θα εξυψώση μονάχα μια τάξη ανθρώπων σ’ ένα πολιτισμένο επίπεδο ζωής αλλά θα εξασφαλίση και για το λαό μια πολύτιμη τροφή. Η επέκταση της αλιείας από τους συνεταιρισμούς των ψαράδων με κρατικές πιστώσεις σε πιο μακρυνές και πλούσιες σε ψάρια θάλασσες καθώς κι η δημιουργία πλούσιων και πολλών ιχθυοτροφείων, θα αυξήση σημαντικά την παραγωγή και την κατανάλωση των ψαριών, που έτσι θα γίνη λαϊκή τροφή, από είδος πολυτελείας που είναι ως τώρα.

Γ΄ Το βιομηχανικό μας πρόβλημα

α) Ενεργειακή Πολιτική. – Για την ανάπτυξη της βιομηχανίας, της συγκοινωνίας και γενικά του πολιτισμού της χώρας μας είναι απαραίτητο να μελετηθή πρόγραμμα για μια πλατειά ανάπτυξη των εθνικών πόρων ενεργείας. Κυριώτεροι τους για την Ελλάδα είναι πρώτα οι υδατοπτώσεις κι έπειτα ο λιγνίτης. Η εγκατάσταση σταθμών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στα κέντρα υδραυλικής και θερμικής ενέργειας (υδατοπτώσεις και κοιτάσματα λιγνίτου) κι η σύνδεση των σταθμών αυτών μέσον ενός εθνικού δικτύου θα επιτρέψη τη διανομή της ηλεκτρικής ενέργειας σε κάθε γωνιά της χώρας και θα κάμη δυνατή την ηλεκτροκίνηση των συγκοινωνιών και της υπαίθρου, τόσο αναγκαία για τη γεωργική ανάπτυξη και για τις ανέσεις της καθημερινής ζωής.

Έτσι, με τη διάθεση σε κάθε γωνιά της χώρας φτηνής ηλεκτρικής ενέργειας ενώ θα περιορισθή στο ελάχιστο η εισαγωγή από το εξωτερικό καυσίμων υλών (καρβούνου, πετρελαίου κλπ), θα μπορέσουν ν’ αναπτυχθούν ελεύθερα όλες οι παραγωγικές δυνατότητες της Χώρας (γεωργία, βιομηχανία, συγκοινωνία) και να ανυψωθή σημαντικά το βιωτικό επίπεδο του Λαού.

β΄) Βιομηχανία και βιοτεχνία. – Η ανάπτυξη της βιομηχανίας μας δεν έγινε ως τα σήμερα πάνω σε βάση λογισμένης κατευθυνομένης οικονομίας, αλλά χωρίς κανένα καθωρισμένο βιομηχανικό πρόγραμμα, υπό την έμπνευση του ατομικού μικροσυμφέροντος και συχνότατα υπό την ευλογία ενός μυωπικού, αντικοινωνικού, και ανεδαφικού προστατευτισμού από μέρους του Κράτους.

Για να μπορέση η βιομηχανική μας παραγωγή να εξυπηρετήση πραγματικά το συμφέρον της εθνικής μας οικονομίας επιβάλλεται η βιομηχανία να οργανωθή με βάση τις πρώτες ύλες που υπάρχουνε στη χώρα, κάτω από την Κρατική διεύθυνση, εφ’ όσον τουλάχιστον πρόκειται για βιομηχανίες βασικές, όπως οι βιομηχανίες λιπασμάτων, οι υφαντουργικές, οι ηλεκτροπαραγωγικές, οι μεταλλευτικές.

Όλες οι ζωτικές βιομηχανίες θα κατανεμηθούν ανάλογα με τις δυνατότητες ύπαρξης πρώτων υλών και εργατικών χεριών κατά οικονομικές περιφέρειες σε όλη τη χώρα. Η εθνοποίηση της βιομηχανίας δε θα σημάνη τη συγκεντρωτική διοίκηση, αλλά τουναντίον μια ευρύτερη αποκεντρωτική τάση στη διοίκηση της βιομηχανίας, όπως και όλων των άλλων παραγωγικών κλάδων, παράλληλη προς την κρατική διοικητική αποκέντρωση. Η κάθε βιομηχανία θα αποτελή, κάτω από τον έλεγχο των περιφερειακών διοικήσεων, ιδιαίτερο οργανισμό, που θα διοικείται από το συμβούλιον των εργαζομένων σ’ αυτήν, παίρνοντας τη γενική κατεύθυνση από το Κράτος και με συμμετοχή στη διοίκηση του αντιστοίχου Πολιτικού οργανισμού (Κοινότητας, Γενικής Διοίκησης, Κέντρου).

Χρειάζεται ο τόπος μας μια βιομηχανική πολιτική που να εξυπηρετή πραγματικά το συμφέρον της ολότητας. Πρέπει να μελετηθούν όλες οι δυνατότητες ανάπτυξης, να μπορέση να γίνη συστηματική έρευνα του υπεδάφους για να αποκτήσουμε σαφή γνώση του μεταλλευτικού πλούτου της χώρας και να χαράξουμε ανάλογα το πρόγραμμα της σοβαρής εκμετάλλευσής του, διοχετεύοντας σ’ αυτή τις απαραίτητες πιστώσεις.

Οι μικροβιομηχανίες, οι βιομηχανίες προϊόντων όχι ζωτικών για τις ανάγκες του λαού θα οργανωθούνε πάνω στη βάση της ιδιωτικής οικονομίας, πάντα όμως κάτω απ’ τον Κρατικό έλεγχο.

Παρ’ όλη την ανάπτυξη του μηχανικού πολιτισμού, θα δοθή ιδιαίτερη προσοχή στο βιοτεχνικό και χειροτεχνικό ζήτημα. Η βιοτεχνία και η χειροτεχνία αποτελούν μια γερή οικονομική βάση του λαού της υπαίθρου και των επαρχιακών κέντρων. Και πρέπει να οργανωθούν πάνω σε εντελώς νέες γραμμές, ώστε όχι μόνον να εξυπηρετήσουν καλλίτερα ωρισμένες ομάδες βιοτεχνών και χειροτεχνών, αλλά να αποτελέσουν και το θεμέλιο της επαγγελματικής οργάνωσης στην ύπαιθρο χώρα, στα επαρχιακά κέντρα.

Δ΄ Συγκοινωνίες

Για την πλέρια ανάπτυξη των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Χώρας, ιδιαίτερη προσοχή θα αποδοθή στο ζήτημα των συγκοινωνιών. Το ζήτημα τούτο παρουσιάζει πολλά προβλήματα και μόνη η συνδυασμένη τους επίλυση μπορεί να δώση την ορθή ρύθμισή του.

Η μεταφορά επιβατών και εμπορευμάτων, τα χρησιμοποιούμενα μέσα συγκοινωνίας, οι εξυπηρετούμενες γραμμές συγκοινωνιών κλπ αποτελούν τα θέματα των οποίων ο ορθός συνδυασμός θα μπορέση ν’ αποδώση ένα άρτιο συγκοινωνιακό σύστημα, που να εξυπηρετήση τον κύριο επιδιωκόμενο σκοπό.

Και πρώτα η άνετη, γρήγορη και ασφαλής μεταφορά των επιβατών δεν έχει μόνο εκπολιτιστικό σκοπό στην περίπτωσή μας. Για την Ελλάδα, κατ’ εξοχήν τ ο υ ρ ι σ τ ι κ ή χώρα, η επιβατηγός συγκοινωνία παρουσιάζει οικονομικό ενδιαφέρον όχι μικρότερης σημασίας απ’ τη φορτηγό συγκοινωνία. Θα πρέπει συνεπώς να ληφθή πρόνοια να μη δοθή η προτίμηση προς τη μια κατεύθυνση με ζημιά της άλλης.

Όσον αφορά τα μέσα συγκοινωνίας, κανένα από όσα σήμερα είναι σε χρήση δεν είναι δυνατόν να αποκλεισθή απόλυτα με την προτίμηση άλλου, πιο συγχρονισμένου ίσως.

Συγκοινωνιακό λοιπόν σύστημα, προωρισμένο να εξυπηρετήση τα γενικώτερα εκπολιτιστικά και οικονομικά συμφέροντα της Χώρας, πρέπει να έχη πλήρη ελαστικότητα προσαρμογής στο χώρο και στο χρόνο. Και σαν τέτοιο, δεν είναι δυνατό να έχη τη συγκρότηση που είχε κατά το παρελθόν και της οποίας κύριο χαρακτηριστικό ήταν η εκμετάλλευση των συγκοινωνιών από ιδιωτικές επιχειρήσεις με κύριο σκοπό τους την κερδοσκοπία, που συναγωνιζότανε η μια την άλλη για μέγιστη ζημία των γενικώτερων οικονομικών παραγωγικών συμφερόντων.

Οι συγκοινωνίες (σιδηροδρόμου, αυτοκινήτου, αεροπλάνου και ακτοπλοϊας) θα αναληφθούν από το ίδιο το Κράτος που θα τις εκμεταλλεύεται στο σύνολό τους όχι σαν επιχείρηση αλλά σα μέσο προαγωγής των γενικών οικονομικών παραγωγικών συμφερόντων για το καλό της ολότητας.

Εξαίρεση θ’ αποτελέσουν βέβαια οι θαλάσσιες συγκοινωνίες με το εξωτερικό και ιδιαίτερα η φορτηγός εμπορική ναυτιλία των γραμμών του εξωτερικού, των οποίων η δραστηριότης βγαίνει από τον κύκλο της κρατικής δραστηριότητας. Οι συγκοινωνίες αυτές θα μπορούν να εξασφαλίζωνται από ιδιωτικές επιχειρήσεις και οι σχέσεις του Κράτους μαζί τους θα είναι εύκολο να ρυθμίζωνται με τρόπο που να εξυπηρετή το γενικό συμφέρον, εφόσον το εμπόριο με το εξωτερικό θα βρίσκεται κατά το μέγιστο του μέρος στα χέρια του Κράτους.

Όμοια δε θ’ αποκλείεται η ανάθεση από το Κράτος ωρισμένων συγκοινωνιακών λειτουργιών σε ιδιώτες (όπως η φορτηγός ακτοπλοϊα με ιστιοφόρα κλπ), πάντα όμως κάτω απ’ την άμεση εποπτεία και τον έλεγχο του Κράτους για την επίτευξη του κύριου σκοπού που επιδιώκεται.

Ε΄ Εμπορική και πιστωτική πολιτική.

α΄) Το πρόβλημα του εμπορίου. – Το εσωτερικό εμπόριο στην Ελλάδα με την παντοειδή κατά τόπους μικρή γεωργική παραγωγή διαφόρων ειδών εμφανίζεται ως μικροεμπόριο. Απασχολεί απ’ το μικρότερο χωριό ως τα κέντρα έναν κόσμο ολόκληρο που συγκεντρώνει τη μικροπαραγωγή διαφόρων ειδών και τη μεταφέρει στα χέρια της κατανάλωσης, όπου μεγαλέμποροι με πληρέστερη οργάνωση και κεφάλαια συγκεντρώνουν τις ποσότητες των διαφόρων ειδών για να τα τοποθετήσουν στην κατανάλωση. Το εσωτερικό αυτό μικροεμπόριο, που ήτανε ως τα τώρα καταθλιπτικό βάρος, θα οργανωθή έτσι, που θ’ αποτελέση κλάδο εξυπηρετικό για την οργάνωση των αγροτικών συνεταιρισμών και των ενώσεών τους οι οποίες θα διευκολύνουν την προσπάθεια συναλλαγής με τους καταναλωτές. Έτσι θ’ αποφύγουμε τη δημιουργία κοινωνικών ζητημάτων στην ύπαιθρο και τα αστικά κέντρα των παραγωγικών περιφερειών.

Το μεγαλύτερο εσωτερικό εμπόριο θα υπαχθή στην κρατική οργάνωση και τον κρατικό έλεγχο για να αποδώση τους αναμενόμενους καρπούς στην κατανομή των προϊόντων και θα βρίσκεται σε στενή συνεργασία με τις ενώσεις των συνεταιρισμών.

Το εισαγωγικό και εξαγωγικό εμπόριο. όπως ως τώρα παρουσιαζότανε, μπορεί να χωρισθή σε εμπόριο εισαγωγής ή εξαγωγής προϊόντων μεγάλης καταναλώσεως και σε εμπόριο μικρής ή πολυτελούς καταναλώσεως. Η πρώτη κατηγορία θα περιέλθη στα χέρια του Κράτους που θα ρυθμίζη τις εισαγωγές και εξαγωγές, όπως και τις τιμές πωλήσεως των εισαγομένων εμπορευμάτων. Έτσι το Κράτος θα αποκτήση την οικονομική ευχέρεια όχι μόνο για την εξάσκηση ευρύτερης κοινωνικής πολιτικής, αλλά και για την υποστήριξη της καταναλώσεως ωρισμένων ελληνικών προϊόντων στις ξένες αγορές με την εξασφάλιση σταθερών τιμών που να είναι ανάλογες με τις παραγωγικές ανάγκες των παραγωγών στο εξωτερικό. Επίσης το Κράτος θα μπορή έτσι να καλύπτη τις ζημιές, που τυχόν θα προκύψουν από ιδιαίτερες συνθήκες στις ξένες αγορές, αν και η ρύθμιση των καλλιεργειών ανάλογα με τις ξένες αγορές, η ποιοτική βελτίωση και τυποποίηση των προϊόντων μας δεν μπορεί να οδηγήση σε ζημιές.

Το εισαγωγικό και εξαγωγικό εμπόριο των προϊόντων μικρής κατανάλωσης ή πολυτελείας θα οργανωθή στα χέρια των ιδιωτών με τις ενώσεις εισαγωγέων και εξαγωγέων.

β) Τράπεζες και Πιστωτική πολιτική. – Σαν ιδιωτικοί και κερδοσκοπικοί οργανισμοί, που ήσαν ως τα σήμερα, ενίσχυσαν οι Τράπεζες με πιστώσεις κυρίως το εμπόριο και την ακίνητη ιδιοκτησία, περιορίζοντας την πολιτική τους στη χορήγηση των πιστώσεων εκείνων, που τους παρουσιαζότανε οι πιο ευνοϊκές από άποψη ασφαλείας, κέρδους και εύκολης ρευστοποίησης.

Έτσι η γενικώτερη οικονομική ζωή της χώρας ήταν υποχείρια στο ξένο κεφάλαιο, πράγμα που πολλές φορές, εξόν από τα άλλα, είχε για συνέπεια να καθυστερήση και να ματαιώση την εκτέλεση απαραιτήτων για την εθνική οικονομία τεχνικών έργων.

Οι Τράπεζες στην Ελλάδα είναι κλάδος ώριμος για εθνικοποίηση.

Μ’ αυτή θα μπορέση ν’ αλλάξη η γενικώτερη πιστωτική πολιτική τους. Κάτω από την Κρατική εποπτεία, οι Τράπεζες θα στρέψουν την προσοχή τους προς τη βιομηχανία, τη γεωργία και τους άλλους κλάδους της εθνικής οικονομίας, που έχουν ανάγκη από ενίσχυση, μέσα στο πλαίσιο της κρατικής οικονομικής πολιτικής. Μια τέτοια ενίσχυση ούτε μπορεί, ούτε πρέπει να δοθή από ιδιωτικούς κερδοσκοπικούς οργανισμούς, αλλά από οργανισμούς που θα είναι κάτω από τον άμεσο κρατικό έλεγχο και θα κατευθύνονται απόλυτα από τους σκοπούς της γενικώτερης πολιτικής του Κράτους.

ΙΙΙ. ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

Η επαναστατική Δημοκρατία του Ελληνικού Λαού κηρύσσει για βασική της αρχή την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο σε κάθε εκδήλωση και την οικονομική απελευθέρωση του εργαζομένου λαού από κάθε καταπίεση. Σε μια οικονομική συγκρότηση τέτοια που την περιγράψαμε πιο πάνω δεν υπάρχει θέση για τέτοια εκμετάλλευση.

Όλη η συγκεντρωμένη βιομηχανία και όλες οι επιχειρήσεις ζωτικής σημασίας στα χέρια του έθνους σημαίνει πλήρη απελευθέρωση των εργατών. Κάθε οργανωμένη οικονομική προσπάθεια πρέπει νάχη για μόνο σκοπό την εξυπηρέτηση του Ελληνικού Λαού. Γι αυτό και στην οικονομία που θα μείνη ιδιωτική δεν θα επιτραπή σε καμμιά επιχείρηση να γίνη πηγή πλουτισμού σε βάρος του συνόλου. Οι απολαυές των εργατών θα κανονίζωνται συνεπώς σύμφωνα με τις ανάγκες τους, ανάγκες μιας πολιτισμένης ζωής και όχι ΄΄πείνας΄΄, τη δουλειά τους και το εθνικό εισόδημα. Και στις ιδιωτικές μικροεπιχειρήσεις όχι μόνο θα μισθοδοτούνται για μια πολιτισμένη ζωή μα και θα συμμετέχουν στα κέρδη των επιχειρήσεων αυτών σε μεγάλο ποσοστό. Στις ιδιωτικές αυτές επιχειρήσεις δεν θα επιτραπή η κατατυράννηση των εργαζομένων.

Η εργασία και μόνο είναι η πηγή της δημιουργίας και του πορισμού των αγαθών, γι αυτό και έχει την πρώτη θέση στη οικονομική ζωή. Παράλληλα και ο φορέας της εργασίας, δηλαδή κάθε εργαζόμενος, δικαιούται να ζητήση απ’ το κράτος ιδιαίτερη μέριμνα και προστασία. Στη νέα κοινωνική συγκρότηση, κάθε άτομο έχει πρωταρχική υποχρέωση να εργάζεται, δίνοντας έτσι τη συμβολή του στην ευημερία του συνόλου. Εκείνοι που δεν θέλουν να εργασθούν δεν έχουν θέση στη δημοκρατική κοινωνία.

Το Κράτος έχει υποχρέωση να δώση εργασία σε κάθε άτομο, που θα έχη τη θέληση, τη δύναμη και την ικανότητα να εργασθή. Παράλληλα το Κράτος οφείλει να εξασφαλίζη τα μέσα της ζωής σε κάθε εργαζόμενο, που για διάφορες αιτίες έγινε ανίκανος για εργασία.

Η Λαική Δημοκρατία προστατεύει την εργασία, στη πιο πλατειά της έννοια, ιδιαίτερα όμως θα ασκήση τη μέριμνά της, για να προστατεύση τον εργάτη του χεριού, του πνεύματος και της τέχνης, τον αγρότη, τον επαγγελματία και το βιοτέχνη, που αποτελούν τα βασικά και τα υγιέστερα στοιχεία της Ελληνικής Κοινωνίας. Ξεχωριστή φροντίδα θα ληφθή για τη προστασία της εργατικής οικογενείας που θ’ αποτελέση το κύτταρο της νέας κοινωνικής ζωής, με σκοπό να της εξασφαλισθούν άνετες και υγιεινές συνθήκες διαβιώσεως.

Η προστασία της πολιτείας πρέπει να παρακολουθή τον εργάτη και μέσα στη δουλειά του και μετά τη λήξη της δουλειάς του και έξω από τη δουλειά του.

Γι’ αυτό το Κράτος οφείλει όχι μόνο να του εξασφαλίση συγχρονισμένους και υγιεινούς όρους εργασίας, αλλά ακόμα να φροντίζη για τη διαπαιδαγώγηση, μόρφωση, ψυχαγωγία και ηθική εξύψωση του εργάτη.

Το Κράτος έχει υποχρέωση να δημιουργή για τους εργαζομένους συνθήκες που θα τους επιτρέπουν να ανυψωθούν οικονομικά, κοινωνικά και πνευματικά. Στη Δημοκρατία όχι μονάχα δε θα υπάρχη εμπόδιο στο κοινωνικό ανέβασμα, αλλ’ αντίθετα θα δίδωνται όλες οι δυνατότητες και οι ευκαιρίες να υψώνωνται οι ικανοί, οι άξιοι και οι ηθικοί.

Ολόκληρη η εργατική νομοθεσία λοιπόν θα στηριχθή σε μια νέα βάση. Τη βάση, σύμφωνα με την οποία οι εργάτες είναι όχι μόνον ελεύθεροι πολίτες, αλλά και δημιουργοί του πλούτου. Ουσιαστικά μέτρα για την εξασφάλιση της ανύψωσης του βιωτικού επιπέδου, της μόρφωσης, της ψυχαγωγίας, της υγείας και της επαγγελματικής εκπαίδευσης των εργατών θα κάνουν, ώστε ν’ αποτελή θλιβερό παρελθόν η φτώχεια κι η πείνα που γνωρίσαμε.

Στους εργάτες θα εξασφαλισθούν υγιεινές κατοικίες και υγιεινοί τόποι εργασίας πριν απ’ όλα. Ιδιαίτερη πρόνοια για την επαγγελματική εκπαίδευση θα μας δώση τους ειδικευμένους εργάτες, πούναι απαραίτητοι και για την ανάπτυξη της βιομηχανίας και για την ποσοτική βελτίωση των βιομηχανικών μας προϊόντων.

Ο θεσμός των κοινωνικών ασφαλίσεων πρέπει ν’ αναπτυχθή και να συμπεριλάβη ολόκληρο τον εργαζόμενο πληθυσμό. Η κοινωνική ασφάλιση θα καλύψη όλους ανεξαιρέτως τους κινδύνους εργασίας και τον κίνδυνο ανεργίας και θα τους καλύψη πραγματικά και όχι στα λόγια. Η απαραίτητη αύξηση των μέσων του Ιδρύματος των Κοινωνικών Ασφαλίσεων θα καλυφθή από το Κράτος.

Οι συνδικαλιστικές ελευθερίες των εργατών θα είναι εξασφαλισμένες. Ενιαία συνδικάτα κατά επαγγέλματα και περιφέρειες θα δώσουνε στους εργάτες όχι μόνο τη δυνατότητα της ελεύθερης προάσπισης των επαγγελματικών τους συμφερόντων, αλλά και της έντονης και πλατειάς συμμετοχής στη δημόσια ζωή. Όλες οι εργατικές διαφορές θα κρίνονται από ειδικά δικαστήρια εργασίας, συγκροτημένα με τρόπο, ώστε να παίρνει γρήγορα και ασφαλώς το δίκιο του ο εργάτης.

ΙV. ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ 

Επιστέγασμα της όλης παραγωγικής και κρατικής οργάνωσης θ’ αποτελέση η εφαρμογή προγράμματος κοινωνικής πολιτικής, κρατικής δηλαδή φροντίδας για την ικανοποίηση των αναγκών του λαού, που βρίσκουνται έξω από την εξασφάλιση των μέσων εργασίας και συντήρησης. Το Κράτος μ’ αυτή θα συντελέση να οργανωθή η καθημερινή ατομική, οικογενειακή κι ομαδική ζωή των πολιτών απάνω σε σταθερές, υγιεινές και πνευματικές βάσεις.

α΄) Στέγαση. – Από τις σοβαρώτερες προσπάθειες για τη μεταπολεμική ανασυγκρότηση της χώρας θα είναι η δημιουργία του ελληνικού σπιτιού. Η κατοικία είναι βασικός παράγοντας, προϋπόθεση του κοινωνικού πολιτισμού της χώρας και μαζί δείκτης της προόδου πούχει κάνει. Ζητάμε σωστή κατοικία για όλους, κατοικία ελληνική σύμφωνα με τον τόπο μας και τις ποικίλες περιοχές του. Μέσα σ’ ευρύ πλαίσιο και με προοπτική την εξωτερική και την εσωτερική αισθητική εμφάνιση και ανασύνδεση με το φυσικό περιβάλλον και τη λύση των σχετικών με την υγιεινή προβλημάτων, θα εξεταστούν τα ζητήματα της αστικής, της αγροτικής, της ναυτικής κατοικίας και των αντιστοίχων συνοικισμών (με προβλέψεις για οικιακή χειροτεχνία, εργατικούς συνοικισμούς σε βιομηχανικές περιοχές).

Έτσι ο τόπος της εργασίας θα βρή πια κι’ αυτός την αισθητική και υγιεινή του ανοικοδόμηση, με φυσική προέκταση το γενικώτερο ζήτημα των δρόμων.

Η ανοικοδόμηση όλων των αναγκαίων συνοικισμών για τη στέγαση του εργάτη και την αποκατάσταση του αγρότη και του κτηνοτρόφου θα γίνη με αυτεπιστασία των ίδιων και με πιστώσεις, που θα καταβάλλωνται τοκοχρεωλυτικά, ώστε η δαπάνη του εργαζομένου για την απόκτηση στέγης δε θα είναι μεγαλύτερη από ένα μέτριο σημερινό νοίκι και τούτο με την προϋπόθεση, ότι σε λίγα χρόνια η στέγη θα είναι ιδιοκτησία του.

β΄) Κοινωνική υγιεινή και πρόνοια.- Βαθύτερος λόγος για την κακή απόδοση ωρισμένων παραγωγικών τάξεων του Ελληνικού Λαού είναι, εξόν από την κακή τους διατροφή, που πηγάζει από την κακή κατανομή του πλούτου, ότι σέρνουν μαζί τους αντιξοότητες, που προέρχονται από άτομα ψυχικά και σωματικά άρρωστα.

Ως τα τώρα η κρατική ενέργεια στάθηκε ανίκανη όχι πια να λύση αλλά και ν’ αντιληφθή ακόμα τα σχετικά ζητήματα στο σύνολό τους. Έτσι ανίκανο στάθηκε το Κράτος να κλείση μεγάλες πληγές του Ελληνικού Λαού, σαν την ελονοσία και τη φθίση, που μαζί με τη φτώχεια, οδηγούνε στην εξουθένωση του λαού μας και ελαττώνουν την παραγωγική του απόδοση. Γι’ αυτό χρειάζεται συστηματική π ρ ό λ η ψ η τ η ς α ρ ρ ώ σ τ ε ι α ς, με την εξουδετέρωση και εξαφάνιση των εστιών μολύνσεως σ’ όλα τα ενδημικά και επιδημικά νοσήματα. Ταυτόχρονα είναι απαραίτητη η άμεση κ α τ α π ο λ έ μ η σ η τ η ς α ρ ρ ώ σ τ ε ι α ς με την οργάνωση και τη συμπλήρωση νοσοκομειακών και νοσηλευτικών ιδρυμάτων πάσης φύσεως στο κέντρο, στις επαρχίες και στις κοινότητες. Τέτοια ιδρύματα πρέπει ν’ ανταποκρίνονται στις ανάγκες κάθε περιφέρειας και η λειτουργία τους να είναι εναρμονισμένη και να συντονίζεται και με το ενιαίο ΄Ιδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Αξίωμα είναι π ω ς κ ά θ ε π ο λ ί τ η ς έ χ ε ι δ ι κ α ί ω μ α σ ε ι α τ ρ ι κ ή β ο ή θ ε ι α κ α ι π ε ρ ί θ α λ ψ η. Η θεραπεία κάθε αρρώστειας ταυτόχρονα είναι συμφέρον του κοινωνικού συνόλου.

Σημαντικά είναι ακόμη ειδικά μέτρα, οργανώσεις και ιδρύματα για τους ψυχικά αρρώστους (Ψυχική υγιεινή), τους απροσάρμοστους και επικίνδυνους με ενεργητική αντικοινωνική δράση (εγκληματολογική και σωφρονιστική πολιτική).

Παράλληλα η κρατική μέριμνα πρέπει να δημιουργήση τις προϋποθέσεις για την εξύψωση του ιατρικού κόσμου. Ο γιατρός πρέπει να βγή από το στείρο επαγγελματισμό και να γίνη ικανός για να ανταποκριθή στο ψηλό και δύσκολο λειτούργημα στην υπηρεσία της υγείας του λαού.

γ΄) Προστασία της μητρότητος.- Παράλληλα με την υγιεινή της οικογενείας θα στραφή η προσοχή του Κράτους στην πρόνοια για τις μητέρες. Εδώ η συστηματική προσπάθεια θ’ αρχίση από νωρίς, γιατί στην παιδούλα βρίσκονται οι προϋποθέσεις για την άρτια σωματική διάπλαση της γυναίκας και πρέπει να ρυθμίζη πλατειά τη θέση της Ελληνίδας στην κοινωνική και επαγγελματική ζωή σχετικά με τον προορισμό της ως μητέρας. Ξεχωριστά μέτρα θα ληφθούνε για την υγιεινή προστασία της εγκυμοσύνης, του τοκετού, της λοχείας και της εποχής του θηλασμού.

δ΄) Ενιαία οργάνωση και μέριμνα για τη νεότητα.- Στην ανάπτυξη, το στέριωμα και την ανάπτυξη της ψυχοσωματικής υγείας και προκοπής του λαού, πιότερο από κάθε άλλο θα συντελέση η κρατική φροντίδα για τη νεότητα. Η φροντίδα αυτή θα πρέπει να απλώνεται οργανωμένα από την γέννηση ως τα είκοσι ή εικοσιτέσσερα χρόνια της ηλικίας. Ένα τεράστιο σε σύλληψη και σχεδίαση πρόγραμμα θ’ αγκαλιάση και θα εναρμονίση τα άπειρα προβλήματα και θα χαράξη ένα σύστημα ή συστήματα εφαρμογής για ολάκαιρη τη χώρα και σύμφωνα με τις ιδιαίτερες γεωγραφικές συνθήκες της κάθε περιοχής.

Μερικώτερα ζητήματα θα είναι η οργάνωση και συγκρότηση παιδουπόλεων και εφηβουπόλεων με τα ειδικώτερα ιδρύματα για τον επαγγελματικό προσανατολισμό, προσδιορισμό και μόρφωση (σύμφωνα με τις σύμφυτες ικανότητες του παιδιού και τις πραγματικές ανάγκες του συνόλου), τα παιδικά ιδρύματα υποχρεωτικής διαπαιδαγώγησης και άλλες οργανώσεις, που θ’ αντικαταστήσουν τα ορφανοτροφεία, τα αναμορφωτικά σχολεία και άλλα αναχρονιστικά ιδρύματα (σωφρονιστήρια κ.λ.π).

V. ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Με σκοπό τη διάπλαση ανθρώπων ελευθέρων, με όλες τις ικανότητες για να συντελέσουνε συνειδητά και δημιουργικά στην εξυπηρέτηση, προαγωγή και τελείωση του εαυτού τους και του Έθνους, η παιδεία μας πρέπει να πηγάζη από την ελληνική πραγματικότητα, τους όρους και συνθήκες, υλικές και ψυχικές, του λαού μας, την ιστορική του παράδοση, τον πνευματικό του πολιτισμό, τις ιδιορρυθμίες και δυνατότητες στη γεωγραφική του θέση.

1) Λαϊκή εκπαίδευση.- Όλα τα Ελληνόπουλα, χωρίς καμμιά εξαίρεση και διάκριση, πρέπει να μορφωθούν πάνω σ’ αυτές τις βάσεις άρτια, με αφετηρία τις ιδιαίτερες συνθήκες της κάθε περιοχής και σύμφωνα με τα πλατειά ελληνικά ιδιανικά και να πάρουν όλα τα εφόδια για τη ζωή τους και την ωφέλιμη δράση τους μέσα στην κοινωνία.

Του Κράτους αποκλειστικό καθήκον είναι να δώση αυτή τη μόρφωση στα παιδιά του λαού, διοργανώνοντας τη λαϊκή εκπαίδευση έτσι, που η ΄΄υποχρεωτική΄΄ φοίτηση να μη καταντά ακατόρθωτη αγγαρεία, αλλά να γίνη πραγματοποιήσιμη, ευπρόσδεκτη και αυτονόητη, έτσι που τα 7-8 χρόνια, τα απαραίτητα για να μορφωθή το κάθε παιδί, να είναι σε κάθε γωνιά ελληνικής γής γόνιμα κι έτσι οι κατάλληλοι δάσκαλοι να μπορούν να προσαρμόζουν το μορφωτικό τους έργο σύμφωνα με τις ιδιαίτερες προϋποθέσεις και ανάγκες της κάθε περιοχής (γεωργικής, ναυτικής, αστικής, βιομηχανικής). Η λαϊκή μόρφωση πρέπει νάναι πέρα για πέρα δωρεάν (φοίτηση, βιβλία. άλλα εκπαιδευτικά μέσα, συσσίτια παντού όπου είναι ανάγκη).

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο ο δάσκαλος, παίρνοντας τη θέση, που του ανήκει ανάλογα προετοιμασμένος και εξασφαλισμένος, θα μπορέση να γίνη ο δημιουργός της μελλοντικής γενιάς, φορέας του πολιτισμού, οδηγός και κέντρο της πνευματικής ζωής, ιδίως στο χωριό, στην ύπαιθρο.

2) Μέση παιδεία.- Απάνω στη γερή αυτή βάση της λαϊκής μόρφωσης θα προετοιμαστή το άτομο άμεσα για τον επαγγελματικό προσδιορισμό, θα μορφωθή δηλαδή ειδικά για το έργο του στην κοινωνία. Εδώ ανοίγονται δύο κατευθύνσεις η μια, άμεση πρακτική εφαρμογή μαζί με την απόδοση (σχολειά τεχνικά δίπλα στα εργοστάσια, γεωργικά δίπλα στο χωράφι, τουριστικά δίπλα στα ξενοδοχεία και εστιατόρια) και η άλλη άμεσος προσανατολισμός σε ευρύτερο πλαίσιο με πλούσιο διαφορισμό (όπως γυμνάσια κλασσικών σπουδών, θετικών σπουδών, εμπορικών σπουδών, γεωπονικών σπουδών και άλλα ειδικώτερα βιοτεχνικά, ναυτικά κλπ), όπου θα προέχη ο μορφωτικός χαρακτήρας από την επαγγελματική σκοπιμότητα. Σ’ αυτή τη μέση παιδεία ο χρόνος της φοίτησης θα είναι για κάθε είδος σχολείου ή γυμνασίου προσαρμοσμένος στις ανάγκες του κλάδου και του σκοπού.

3) Πανεπιστημιακή παιδεία.- Η γυμνασιακή μόρφωση θα προετοιμάζη οργανικά και φυσικά τους νέους για να συνεχίσουν ανώτατες σπουδές χωρίς να αποκλείουνται απ’ αυτές και όσα παιδιά παίρνουν το δρόμο για την άμεση πρακτική εφαρμογή κι’ απόδοση. Και δω στην ανώτατη εκπαίδευση θα υπάρχη όλη η διαφοροποίηση σύμφωνα με τις πολλές πλευρές της σύγχρονης ζωής και τις ανάγκες τις πνευματικές, επιστημονικές, καλλιτεχνικές του τόπου. Από αυτή θα βγαίνουν οι ειδικοί επιστήμονες σε όλους τους κλάδους μέτοχοι των ερευνών και πορισμάτων της επιστήμης, εμπνευσμένοι μύστες του πνεύματος και της τέχνης, πρωτοπόροι αληθινοί του Έθνους.

Και θα είναι πρωτοπόροι του Έθνους οι επιστήμονες γιατί θα προέρχωνται από το Λαό, όχι ανάλογα με προνομιούχα οικονομικά μέσα, αλλά με μόνο εφόδιο την επίδοση κάθε νέου και την τάση προς την επιστήμη. Θα ληφθή πρόνοια να έχουν όλοι οι νέοι, οι προικισμένοι με ιδιοφυϊα όλα τα υλικά μέσα για ανώτερη μόρφωση.

Ολόκληρη η εκπαίδευση παρέχεται δωρεάν. Όχι μόνο από την άποψη μη καταβολής διδάκτρων αλλά και συντήρησης των μαθητών και φοιτητών, μια που η μόρφωσή τους δεν αφορά αυτούς μόνο αλλά και την Πολιτεία που τους χρειάζεται. Έτσι θα γίνονται επιστήμονες όλοι οι άξιοι και μόνο, ανεξάρτητα από τα οικονομικά μέσα που διαθέτουν.

Γι’ αυτό τα ανώτατα ιδρύματα (Πανεπιστήμια, Πολυτεχνεία, Καλλιτεχνικές Ακαδημίες, Γεωπονικές Σχολές, Ναυτικές Σχολές κλπ), πρέπει να συγκροτηθούνε σε γερές βάσεις όχι μόνον επιστημονικές για τη συγκέντρωση της έρευνας και προαγωγή του κάθε κλάδου, αλλά και ηθικές, ανθρωπιστικές σαν εγγύηση για την τήρηση του σταθερού και αρμονικού ρυθμού της εξύψωσης του Έθνους.

Μόνο γλωσσικό όργανο της παιδείας θα είναι η δημοτική, η ζωντανή γλώσσα του λαού μας στην αδιάκοπη οργανική συνοχή της απ’ την αρχαιότητα ως τα σήμερα.

Για ένα τέτοιο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, που θα αποδώση πλούσιους καρπούς, αξίζουν και οι μεγαλύτερες θυσίες. Οι οικονομίες στην παιδεία, χαρακτηριστικές των εποχών που τόσο λίγη σημασία δίνανε στην ανύψωση του επιπέδου του λαού, δεν μπορεί να έχουν τη θέση τους μέσα στην Επαναστατική Δημοκρατία του Ελληνικού λαού.

4) Λαϊκή διαφώτιση και ψυχαγωγία.- Για την απόκτηση της ευτυχίας και το σκόρπισμα της χαράς στο Λαό μας, μαζί με την εξασφάλιση της συντήρησης και της υγείας, πρέπει να δυναμώση το αίσθημα της πνευματικής ευεξίας, να τονωθή η αυτοπεποίθηση και να συνδεθή αρμονικά το άτομο στο κοινωνικό σύνολο. Γι’ αυτό δεν σταματάει η προσπάθεια στο σχολείο για τη δημιουργική ανάταση του πνευματικού μας οπλισμού. Πλατειά οργάνωση, που θα φτάνη ως το τελευταίο χωριό, θα εξασφαλίζει τη λειτουργία λαϊκών Πανεπιστημίων, Βιβλιοθηκών και θα ικανοποιή τις καλλιτεχνικές ανάγκες του Λαού (Θέατρα, εκθέσεις τέχνης, εφημερίδες, περιοδικά). Η έλλειψη μιας οργανωμένης ψυχαγωγίας είναι μια από τις αιτίες για το μαρασμό της Ελληνικής επαρχίας. Τέρψεις και διασκεδάσεις έχουν πάντα ομαδικό χαρακτήρα (γιορτές πάνω στις πανελλήνιες και τοπικές παραδόσεις, γυμναστήρια και αθλητικοί αγώνες, γνωριμία και στενή σύνδεση με την πλούσια ελληνική φύση).

5) Γράμματα και Καλές Τέχνες.- Τα Γράμματα και οι Καλές Τέχνες πρέπει να γίνουν αντικείμενο φροντίδας και προστασίας από μέρους του Κράτους.

Όσον αφορά τα Γράμματα, εξόν από τη συστηματική μετάφραση των κλασσικών της Αρχαίας Ελλάδας και των ξένων, σε τρόπο που να γίνουν κτήμα του Λαού, την ίδρυση Βιβλιοθηκών ως το μικρότερο χωριό, για ν’ απλωθή η πνευματική ζωή και κίνηση ως την πιο απόμερη γωνιά της Χώρας, θα ενισχυθή το ελληνικό βιβλίο για να δοθή η ευχέρεια στους Έλληνες συγγραφείς να δώσουνε στον τόπο την αληθινή του Ιστορία και να δημιουργήσουνε φιλολογία βγαλμένη απ’ τη ζωή, τα έθιμα και τις παραδόσεις του Ελληνικού Λαού.

Για τις εικαστικές τέχνες το Κράτος έχει την υποχρέωση να δώση όλα τα μέσα ν’ αναπτυχθούνε χωρίς να επεμβαίνει στις τάσεις τους. ΄Ιδρυση εργαστηρίων και ενίσχυση των ζωγράφων και των γλυπτών να εργασθούνε στο ύπαιθρο, με παράλληλη οργάνωση εκθέσεων, που να δημιουργήσουν ευρεία καλλιτεχνική κίνηση σ’ όλη τη Χώρα, είναι οι βασικές προϋποθέσεις της στοργής του Κράτους προς τους καλλιτέχνες.

Το Θέατρο τέλος, σαν ένα από τα μέσα της καλλιτεχνικής ανάπτυξης του Λαού, είναι από τα κύρια ζητήματα που πρέπει ν’ αναχθούνε σε περιωπή από την Επαναστατική Λαϊκή Δημοκρατία.

Κρατική προστασία στο θέατρο θα δοθή όχι μόνο με την επαναφορά στο δρόμο της Κρατικής σκηνής, αλλά και με την πραγματική προστασία του ελεύθερου θεάτρου, ώστε ν’ αποβή τούτο πραγματικό μέσο διαπαιδαγώγησης του κοινού και εξύψωσης του καλλιτεχνικού του αισθήματος. Με το θέατρο νοείται και η μουσική.